Όλοι γνωρίζουμε πως οι πεζοί στον Κ.Ο.Κ. έχουν προτεραιότητα, ακόμα και εάν δε βρίσκονται σε διάβαση πεζών, αφού ο νόμος ορίζει πως αν είσαι οδηγός και τον χτυπήσεις θα έπρεπε να είχες προβλέψει την αντίδρασή του και να πήγαινες με τέτοια ταχύτητα, προκειμένου να αποφύγεις πιθανό ατύχημα. Τί γίνεται όμως αν ο πεζός είναι απρόσεκτος ή ακόμα χειρότερα προκλητικός; Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις να φταίει ο οδηγός και όχι ο πεζός; Η αλήθεια είναι πως αυτό αποτελεί ένα πολύ λεπτό ζήτημα, αλλά όπως οφείλουν να είναι προσεκτικοί οι οδηγοί, άλλο τόσο το οφείλουν και οι πεζοί.
Τις τελευταίες ημέρες του Μαρτίου, ένα Σάββατο, αποφασίσαμε και εμείς να πάμε επίσκεψη σε ένα φιλικό ζευγάρι για να περάσουμε καλά. Από την ώρα που ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο, όλα κυλούσαν φυσιολογικά. Φτάνοντας στο κέντρο και συγκεκριμένα τελειώνοντας την άνοδο της Πειραιώς και πιάνοντας τις αρχές της Σταδίου, μας έπιασε το φανάρι της Αιόλου. Τέρμα αριστερά λοιπόν και πρώτοι στο φανάρι, ανάβει το πράσινο και ξεκινάμε, με τη φυσιολογική ταχύτητα που ξεκινά ένα αυτοκίνητο μετά από στάση. Λίγα μέτρα μετά, στο στενό που στρίβει για την πρώτη έξοδο όσων θέλουν να κινηθούν προς Ακαδημίας, ακαριαία το μάτι πιάνει κίνηση πεζού, ο οποίος φάνηκε να περιμένει στο πεζοδρόμιο. Μόλις φτάσαμε σε απόσταση τριών μέτρων, ο πεζός κάνει μια “μαγική” κίνηση, περπατώντας σα να μη συμβαίνει τίποτα, για να περάσει απέναντι.
Η “μαγεία” λοιπόν της κίνησης στην οποία προαναφερθήκαμε είναι ότι εκτός του ότι δεν έτρεξε, κοντοστάθηκε κιόλας. Βλέποντάς τον, αναγκαστικά φρέναρα απότομα και ευτυχώς για εμάς το αυτοκίνητο που ακολουθούσε είχε δει το τί συμβαίνει, είχε αφήσει απόσταση, όπως και ένα ταξί που ήταν στη μεσαία λωρίδα. Λειτουργώντας ο νόμος της δράσης – αντίδρασης, ακαριαία το χέρι πήγε στην κόρνα, πατώντας την, με σκοπό την αφύπνισή του. Όταν τον είδα να κάνει την κίνηση μπροστά μου σκέφτηκα ότι ήταν χαμένος, όπως ο περισσότερος κόσμος που βυθίζεται στα προβλήματά του. Αν και νεαρός στην ηλικία, φορώντας ακουστικά και κουκούλα, ήλπιζα ότι θα αντιδρούσε, επιταχύνοντας το βήμα του, ή έστω γυρίζοντας πίσω. Η αντίδρασή του όμως ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη, αφού ο τύπος τελικά είχε πλήρη συναίσθηση για το τί έκανε, σηκώνοντας μάλιστα επιδεικτικά το μεσαίο δάχτυλο του χεριού του, κρατώντας το σε όρθια στάση και επιδεικνύοντάς το μέχρι και που πέρασε απέναντι.
Φυσικά η κίνησή του δεν εξόργισε μόνο εμένα προσωπικά, αλλά και τους υπόλοιπους οδηγούς που είδαν από κοντά τη σκηνή. Όπως είναι φυσικό, νευρίασα τόσο πολύ, που ακαριαία γεννήθηκαν σκέψεις μέσα στο μυαλό μου του τύπου “Να σταματήσεις επί τόπου, να κατέβεις κάτω και να τον αρχίσεις”, “Να τον πατήσεις και να τον πας μια βόλτα λίγα μέτρα παρακάτω” και άλλες πολλές. Τελικά, το μυαλό ακαριαία και πάλι ξαναήρθε στη λογική, σκεπτόμενο ότι εάν γίνει κάτι από όλα αυτά, μόνο χειρότερο κακό μπορεί να κάνει. Μέσα στις σκέψεις, ήρθε και αυτή της αποφυγής του να χτυπήσεις τον πεζό, φέρνοντας δυο τινά. Το ένα ήταν να κόψω όλο το τιμόνι αριστερά, με αποτέλεσμα να καβαλήσω πεζοδρόμια, προστατευτικά και να διαλύσω το αυτοκίνητό μου, το άλλο ήταν να το κόψω δεξιά, με πιθανότερο αποτέλεσμα να χτυπήσω το διπλανό αυτοκίνητο.
Και εδώ έρχονται τα εξής ερωτήματα. Εάν εγώ έκανα την κίνηση να τον αποφύγω, και αντί για 30χλμ/ώρα πήγαινα με 50 που είναι το όριο, φυσικά εάν χτυπούσα κάποιον, μπορούσα να του προκαλέσω πολύ πιο σοβαρό τραυματισμό. Γιατί λοιπόν εξαιτίας ενός πλήρους συνειδητοποιημένου ανθρώπου, να καταλήξω εγώ σε τμήματα ή νοσοκομεία, κουβαλώντας μαζί και τις τύψεις για το κακό που θα είχα κάνει σε έναν άλλο, απόλυτα λογικό συνάνθρωπό μου; Γιατί σε περίπτωση που τον χτυπούσα εγώ αυτόν, πάλι να ήμουν ο υπαίτιος, λέγοντάς μου η τροχαία ότι θα έπρεπε να το είχα προβλέψει, επειδή είναι πεζός. Σε συζήτηση με φίλο αστυνομικό μου είπε ότι το μόνο που θα μπορούσα να κάνω ήταν να κατέβω από το αυτοκίνητο και να του δώσω δυο λεκτικές “σφαλιάρες”, με σκοπό να τον αφυπνίσω, λέγοντάς του ότι θα έπαιρνε κόσμο στο λαιμό του. Και εδώ έρχεται το μεγαλύτερο ερώτημα όλων, ποιος έχει την ψυχραιμία να το κάνει όλο αυτό;
Προσωπική μου άποψη, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι ότι ο οδηγός μπορεί να αποκτήσει το δικαίωμα της απαλλαγής από οποιαδήποτε ευθύνη, εφόσον φυσικά ευσταθεί και μπορεί να το αποδείξει. Επομένως, χρειάζεται η άμεση διόρθωση ο Κ.Ο.Κ. όσον αφορά στο θέμα των πεζών. Φυσικά από την άλλη πλευρά εάν ο οποιοσδήποτε οδηγός σε τέτοια κατάσταση αντιδράσει σπασμωδικά, προκαλώντας επεισόδιο, καλό είναι να αφήσει τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο σπίτι, γιατί το μόνο που θα δημιουργήσει είναι προβλήματα στους υπόλοιπους οδηγούς και κατ’ επέκταση στους συνανθρώπους του. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και τα προβλήματα μεγάλα. Κανείς δε διαφωνεί ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βυθιστεί στις σκέψεις μας πολλές φορές σε ανάλογες περιπτώσεις. Η ανθρωπιά όμως και η αξιοπρέπειά μας αποτελούν βασικά στοιχεία για να επιβιώσουμε. Αν τα χάσουμε και αυτά, τότε θα γίνουμε ένα απέραντο φρενοκομείο. Ας μην καταλήξουμε εκεί.