Πριν από 50 χρόνια μια Κυριακή, η Lotus 49 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο κοινό. Όσοι παρευρέθησαν σε εκείνο το Ολλανδικό GP, δε θα πίστευαν ότι αυτό ήταν το ντεμπούτο ενός μονοθεσίου, και ιδιαίτερα ενός κινητήρα, ικανού να ξαναγράψει την ιστορία της F1. Όταν η Mercedes και η Ferrari έφτασαν στην Ισπανία για να ξεκινήσουν τον ευρωπαϊκό τομέα της τρέχουσας σεζόν, κάθε πρόσθετη αεροδυναμική διαφοροποίηση, ανεξάρτητα από το πόσο μικρή ήταν, καταγράφηκε, εξετάστηκε και συζητήθηκε λεπτομερώς, γεγονός που δεν προκάλεσε έκπληξη, επειδή αυτές οι δύο ομάδες ήταν ανταγωνιστές στο πρωτάθλημα.
Πίσω στο 1967, η Lotus δεν ήταν τόσο ισχυρή, αφού είχε κερδίσει 25 GP και δύο παγκόσμια πρωταθλήματα. Κάποιος μπορεί να σκεφτόταν ότι με την εισαγωγή ενός εντελώς καινούργιου μονοθεσίου με την υπογραφή του Colin Chapman, σε συνδυασμό με μια ολοκαίνουργια μηχανή, η άφιξή τους στο Zandvoort θα προκαλούσε αναταραχή. Σύμφωνα με τα σημερινά πρότυπα, θα ήταν το ισοδύναμο με την είσοδο της Red Bull στο Baku με έναν κινητήρα της Mercedes και το πίσω μέρος ενός επαναστατικού νέου σασί.
Το 1967, οι ρυθμοί στην F1 ήταν πιο χαλαροί, αφού δεν υπήρχαν τυμπανοκρουσίες, ούτε καν δελτία τύπου. Έχοντας υποστηρίξει την Cosworth με το ποσό των 100.000£, όχι ένα τεράστιο ποσό, ακόμα και τότε, για το σχεδιασμό και την κατασκευή του DFV, η Ford δεν ήθελε αρνητική δημοσιότητα στην περίπτωση που ο κινητήρας με την υπογραφή της αποτύχει στην πρώτη του προσπάθεια.
Αυτό ήταν ένα ταξίδι στο άγνωστο με κάθε έννοια. Το αυτοκίνητο, στα χέρια του Graham Hill, είχε ολοκληρώσει μερικούς γύρους στη δοκιμαστική πίστα της Lotus στο Norfolk. Στη συνέχεια απέκτησε νέο σασί και ταξίδεψε στην Ολλανδία, έτοιμο για τους Hill και Jim Clark να αγωνιστούν στον τρίτο γύρο του πρωταθλήματος του 1967.
Ακόμη πιο παράλογο, την πρώτη φορά που ο Clark είδε το αυτοκίνητο όταν έφτασε στο Zandvoort, αφού το νέο καθεστώς τον κρατούσε μακριά από το εργοστάσιο. Όσο για τη θέση του οδηγού; Όντας με την ομάδα 7 σεζόν, οι Lotus ήταν εξοικειωμένες με μια μικρή απόσταση από το έδαφος, που σε κάθε περίπτωση ήταν μικρότερη από του Hill. Ο Graham αισθανόταν άνετος στο μονοθέσιο, επομένως με λίγες προσαρμογές στα πεντάλ, την προσθήκη αφρού και στο πιλοτήριο, ο Jimmy θα ήταν καλυμμένος.
Στο προαναφερθέν φανταστικό σενάριο μιας ολοκαίνουργιας Red Bull, ο Daniel Ricciardo και ο Max Verstappen δε θα μπορούσαν να βγουν καν έξω από τα γκαράζ, εξαιτίας των τεχνικών και των φωτογράφων που θα πάλευαν να απαθανατίσουν την πρώτη τους εικόνα. Το 1967 το αυτοκίνητο του Clark λάμβανε κίνηση στους τροχούς από κάτω παράλληλα με το μεταφορέα της Lotus και με την ώθηση στο πίσω μέρος του paddock. Εκεί, ο Clark ανέλαβε τα ηνία. Υπήρχαν δύο μηχανικοί της Lotus, ένας τεχνικός της Firestone, μια μπαταρία που δούλευε αρκετά για να ξεκινήσει το αυτοκίνητο και τίποτε άλλο.
Πέντε άτομα κοιτούσαν από την άλλη πλευρά στις μπαριέρες, ακριβώς πίσω από τη Lotus. Ένας από αυτούς είχε μια κάμερα γύρω από το λαιμό του, αλλά δεν τη χρησιμοποίησε. Ο δυο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής τράβηξε τη μάσκα του, κατέβασε τα γυαλιά του και κινήθηκε προς την πίστα. Εισήγαγε, σχεδόν απαρατήρητα, έναν από τους μεγαλύτερους συνδυασμούς ανθρώπου και μηχανής στην F1.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι ούτε ο ίδιος ο Clark δεν αισθάνθηκε έτσι. Η αρχική του εντύπωση ήταν ότι υπήρχαν δύο κινητήρες στο πίσω μέρος του πράσινου αυτοκινήτου με την κίτρινη υπογραφή. Υπήρχε πολύ μικρή ισχύς, κάτω από τις 6.500 σ.α.λ., οπότε έφτασε πολύ απότομα στο οπίσθιο τμήμα και σπίναρε τους τροχούς. Ήταν τέτοια η προτίμηση του Clark για μια ομαλή απόκριση σε όλη τη διαδρομή, που ο ίδιος δήλωσε “Όταν η ισχύς έρχεται στις 6.500 σ.α.λ., το κάνει με ένα τέτοιο κτύπημα που το αυτοκίνητο είναι σχεδόν ανεξέλεγκτο είτε έχεις ισχύ, είτε δεν έχεις”.
Ο Clark ανησυχούσε περισσότερο για κάτι και δεν αισθανόταν ιδιαίτερα καλά με το χειρισμό. Ένας έλεγχος από τους μηχανικούς δεν κατέληξε σε κάτι αρνητικό όμως όταν ο Clark βίωσε κάτι ανάλογο τη δεύτερη μέρα των δοκιμών, αρνήθηκε να συνεχίσει. Δεδομένου ότι ο ήρεμος Σκοτσέζος ήταν συνεργάσιμος σε όλα τα επίπεδα, αυτή του η στάση έλεγε πολλά για την ακλόνητη ανησυχία του και για την ευθραυστότητα των σχεδίων του Chapman.
Οι μηχανικοί, ανοίγοντας το αυτοκίνητο, ανακάλυψαν ότι η ευαισθησία που ένιωθε ο Clark ήταν αρκετά οξεία, ώστε να αισθάνεται το αποτέλεσμα της έναρξης ενός αγώνα με ταυτόχρονη διάσπαση μέσα στον πίσω δεξί άξονα. Ο Hill, εν τω μεταξύ, ήταν ανυπόμονος να δει τη Lotus 49 στην pole. Το γεγονός ότι ήταν 6,2” μακριά από το ρεκόρ γύρου, ήταν ένα σημάδι του τί θα επακολουθούσε.
Στο τέλος του πρώτου γύρου, ο Hill ήταν πίσω από πολλά μονοθέσια. Ο Clark, έχοντας ξεκινήσει από την τρίτη σειρά, ανέβηκε στη δεύτερη θέση όταν το μονοθέσιο του Hill εγκατέλειψε με σπασμένο σημείο χρονισμού. Νιώθοντας πιο άνετα σε κάθε γύρο, ο Clark πήρε το προβάδισμα μετά από πολύ καιρό και κέρδισε με 27” διαφορά.
Αυτή θα ήταν η πρώτη από τις 176 νίκες στην F1 για τη Ford – Cosworth V8, με τις διάφορες μορφές, στις επόμενες 18 σεζόν, με τον Clark να βρίσκεται εκεί για 9 ακόμη μήνες. Αν αυτή η ήρεμη ιδιοφυΐα είχε επιζήσει σε εκείνο το τρομερό ατύχημα της F2 στο Hockenheim, η ιστορία που ξεκίνησε τόσο διακριτικά στις 4 Ιουνίου του 1967 θα μπορούσε να ήταν ακόμη πιο λαμπρή.