Τις τελευταίες ημέρες οι σκέψεις για το κείμενο του μήνα είχαν περιοριστεί αρκετά και ειλικρινά είχα ζοριστεί για το τί θα γράψω. Οι ιδέες εξαντλήθηκαν, αλλά όπως πάντα την τελευταία στιγμή κάτι θα γίνει και ξαφνικά το μυαλό πάλι θα βρει τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Μπορεί το θέμα να μην έχει να κάνει με το μηχανοκίνητο αθλητισμό, αλλά όπως και να έχει, και το ποδόσφαιρο είναι αθλητισμός. Με αφορμή τα όσα έγιναν την περασμένη Κυριακή στο ντέρμπι των αιωνίων και στο Διοικητικό Συμβούλιο της Super League την επομένη γεννήθηκε για άλλη μια φορά η απορία του τί ποδόσφαιρο θέλουμε να βλέπουμε.
Παρά την ίωση που περνούσα αποφάσισα την Κυριακή το απόγευμα και ουσιαστικά τελευταία ώρα να δω το ντέρμπυ μαζί με φίλους. Ερχόμενοι να με πάρουν μου λένε “άκουσες τι έγινε με τον Περέιρα;”. Ομολογώ πως δεν είχα ιδέα μέχρι εκείνη την ώρα και ακούγοντας το ραδιόφωνο δεν φάνηκε ότι είχε γίνει ο κακός χαμός. Βλέποντας τις πρώτες εικόνες, καθισμένος πλέον στην τηλεόραση μπροστά, ένιωθες ακόμα και μέσα από το γυαλί ότι η μυρωδιά του “πτώματος” μύριζε τόσο έντονα στην ατμόσφαιρα που έλεγες πως αυτό το παιχνίδι δε θα τελειώσει ποτέ. Ξαφνικά εμφανίστηκαν στον αγωνιστικό χώρο 200 – 300 ψευτόμαγκες, κρατώντας στειλιάρια, καδρόνια, πέτρες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς σε ένα σκηνικό πολέμου. Όσο μισητός και να είναι αυτός που αντικρίζεις δεν έχεις κανένα δικαίωμα να τον κάνεις να κινδυνεύει η ζωή του, έστω και εάν προκάλεσε με τον τρόπο του, τη συμπεριφορά του ή ακόμα και με την παρουσία του.
Κάποια στιγμή τα πνεύματα ηρέμησαν και εκεί λες “άντε να δούμε, θα δούμε μπάλα ή τσάμπα και άδικα σηκώθηκα από το κρεβάτι;”. Η απάντηση δόθηκε πολύ γρήγορα, με την είσοδο του Προέδρου του Ολυμπιακού και τον κακό χαμό για δεύτερη φορά. Εκτός από τα αντικείμενα, που έφευγαν σωρηδόν, ξαφνικά πέρασε και μια φωτοβολίδα, η οποία όμως δεν είχε φύγει από χέρι, αλλά από πιστόλι. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τη φορά και τη δύναμή της. Και ποιος είσαι εσύ “κύριε” που παίρνεις το δικαίωμα να σκοτώσεις τον οποιοδήποτε που θα μπορούσε να ήταν ακόμα δικός σου, ή κοντινός σου άνθρωπος; Και ποιος είσαι εσύ που τη δεύτερη φορά δοκιμάζεις να σκοτώσεις έναν αθλητή, ο οποίος ήρθε από το εξωτερικό, απλά για α παίξει ποδόσφαιρο; Δυστυχώς τελικά φίλαθλη ποδοσφαιρική παιδεία στην Ελλάδα δε θα υπάρξει ποτέ. Όχι ότι υπήρξε κάποτε, αλλά τα παλαιότερα χρόνια ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα, δεδομένου ότι υπήρχε η “ιδέα”.
Πιστεύω πως αυτοί πραγματικά που αγαπάνε το ποδόσφαιρο καταδικάζουν την κάθε μορφή βίας, ακόμα και αυτή της λεκτικής, πόσο μάλλον το να κινδυνέψει η ζωή ενός ανθρώπου ανεξαρτήτως ομάδας, χρώματος ή και ιδέας. Σαφέστατα και συμφωνώ με την απόφαση του να σταματήσει το πρωτάθλημα, αλλά αυτό δεν αποτελεί οριστική λύση και μάλιστα στα μέσα της περιόδου. Σαφέστατα και οι ποδοσφαιριστές δε φταίνε σε τίποτα για 100, 200, 500 ανεγκέφαλους, που στην τελική μπορεί και να εξυπηρετούν τα συμφέροντα κάποιων. Σαφέστατα και δε θέλω Προέδρους που να πλακώνονται την επόμενη στις μπουνιές, προσπαθώντας ο καθένας να υπερασπίσει τα συμφέροντά του, τα οποία όμως ουδεμία σχέση έχουν με το ποδόσφαιρο. Γνωρίζω πως κατά 90% δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα και πως η βία θα μεταφερθεί αυτό το Σαββατοκύριακο, είτε στα μικρότερα πρωταθλήματα, είτε σε κάποιο κλειστό, που μπορεί να κινδυνέψουν ακόμα και παιδιά.
Σε καμία περίπτωση τα πράγματα δεν πρέπει να αρχίσουν από το μηδέν. Το ότι όμως πρέπει να υπάρξει ριζική αλλαγή είναι επιτακτικό. Σε αυτή τη χώρα κάποια στιγμή πρέπει να λειτουργήσουν οι νόμοι και οι κανόνες, και όσοι είναι υπαίτιοι επιτέλους να πληρώσουν. Μπορεί η πρότασή μου να ακούγεται κλισέ, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για εμάς που αγαπάμε αυτό το στρογγυλό πράγμα που λέγεται τόπι, να το δούμε έτσι όπως ακριβώς μας αρέσει. Μπορεί κάποιοι να πιστεύουν ότι στην Ελλάδα οι φίλαθλοι είναι λιγότεροι από τους οπαδούς, όμως αυτό δεν ισχύει. Οι πραγματικοί λάτρεις είναι πολύ περισσότεροι από όσους πιστεύουν πως δεν υπάρχουν, απλά με τα όσα γίνονται έχουν αποφασίσει να μένουν στο σπίτι τους και να παρακολουθούν από εκεί τα τεκταινόμενα, άπαξ και το να πάνε στο γήπεδο με την οικογένειά τους έχει καταστεί απαγορευτικό. Τελικά, πρέπει όλοι μας να αποφασίσουμε τί ποδόσφαιρο θέλουμε.