Σχεδόν ένα τετράμηνο χωρίς κάποια “κατάθεση ψυχής“ επί χάρτου, αφού πολλά μεσολάβησαν και σίγουρα όχι ευχάριστα. Εκεί που είχαμε συνηθίσει όλοι το καλοκαίρι ως την περίοδο απόλαυσης, ανεμελιάς, οργάνωσης της χαλάρωσης, μιας και η λέξη “διακοπές” έχει εξαλειφτεί τα τελευταία 5 χρόνια με την έννοια που όλοι την ξέραμε, έρχεται μια πολιτική κατάσταση και μας ταράζει τα ήδη διασαλεμένα μας νερά. Παρόλα αυτά, όλο μέσα στη γκρίνια είμαστε, αλλά διακοπές θα κανονίσουμε, αγορές θα κάνουμε και παράπονα θα συνεχίσουμε πάντα να έχουμε.
Όλα αλλάζουν εν μια νυκτί και η πλειονότητα των ανθρώπων αρχίζουν να τρέμουν σκεπτόμενοι το πώς θα ξημέρωνε η επόμενη ημέρα. Τις οικονομίες μιας ζωής, και όσες δεν έχουν ήδη κατατεθεί για αποπληρωμή φόρων και συναφών υποχρεώσεων, ο κόσμος σπεύδει να τις σηκώσει από τους λογαριασμούς τους. Απίστευτες εικόνες ανθρώπων να ξενυχτούν σε ουρές έξω από ATM, με την ανασφάλεια έκδηλη και κάπου εκεί να μπαίνουν στην καθημερινότητά μας τα capital controls και άλλες έννοιες, άγνωστες μέχρι τότε στο λεξιλόγιό μας. Και αρχίζουν και οι αναλύσεις. Οι απίστευτες ρητορείες στις ουρές των τραπεζών, στα supermarket, στις στάσεις των λεωφορείων, στα ΜΜΜ και όπου σταθούμε και βρεθούμε ο καθείς να εκφράζει την προσωπική του άποψη, χωρίς απαραιτήτως να γνωρίζει το τί είναι αυτά που λέει. Και η τρομολαγνεία. Λες και δεν ήταν ήδη αρκετός ο φόβος και η ανασφάλεια για το αβέβαιο μέλλον.
Και μετά δημοψήφισμα. Άντε πάλι συγκεντρώσεις των μεν και των δε, σημαίες, ομιλίες, δημοσιογράφοι που αφού έχουν πρώτα μαυρίσει τη ψυχή όλων και έχουν πείσει μικρούς μεγάλους ότι το μέλλον είναι πιο μαύρο και από νύχτα χωρίς φεγγάρι (όχι ότι δεν το ξέραμε, αλλά ήταν κάπως άγριος ο τρόπος που τα έλεγαν) να αναλύουν πως είναι άκυρο το δημοψήφισμα και να κάνουν ακόμα πιο μπερδεμένα τα πράγματα. Ενώ, μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό της απόλυτης τρέλας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες να ταλαιπωρούνται στις ουρές για να σηκώσουν την ήδη πενιχρή τους σύνταξη, χωρίς να ξέρουν, να εκνευρίζονται και να ταλαιπωρούνται στα χρόνια αυτά που απλά θα έπρεπε να απολάμβαναν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, χωρίς τα προβλήματα που τα ταλαιπωρούν λόγω ανεργίας και οικονομικών θεμάτων.
Και ενώ ο 15 Αύγουστος πλησιάζει και υπό κανονικές συνθήκες θα έφευγαν και οι τελευταίοι των Μοϊκανών για διακοπές, κάποιοι ελλείψει χρημάτων και κάποιοι ένεκα αβεβαιότητας έχουν μείνει στα σπίτια τους και παρακολουθούν μεταμεσονύκτιες συνεδριάσεις της Βουλής, και τα πρωινά Live από το Ευρωκοινοβούλιο στις Βρυξέλλες, όπου διακυβεύεται το μέλλον της Ελλάδας. Και ξανά οι αναλύσεις και ξανά οι έντονες οι συζητήσεις, λες και ο καθένας ήταν γνώστης των πάντων, εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, και οι συνηθισμένες παρέες φίλων έχουν πλέον ενσαρκώσει ρόλους βουλευτών. Οι δε μεταμεσονύκτιες συνεδριάσεις, ψηφίσματα κτλ έχουν γίνει πιο in και από τα πιο in afterάδικα όλων των εποχών.
Εάν κάποιοι πίστευαν ότι αυτό το καλοκαίρι κάπου θα είχε ένα τέλος σε όλη αυτή την ταλαιπωρία και την αβεβαιότητα πλανόταν πλάνην οικτρά. Τί και εάν οι επιχειρηματίες είχαν δηλώσει ότι βρίσκονταν λίγο πριν τη στάση εμπορίου, μη μπορώντας να εισάγουν εμπόρευμα, τί και εάν οι φοιτητές στο εξωτερικό είχαν ξεμείνει από χρήματα και δε μπορούσαν οι γονείς να τους μεταφέρουν κάτι παραπάνω από τα ελάχιστα, χώρια την προμήθεια που κρατάνε οι τράπεζες, τί και εάν κάποιοι έπρεπε να ταξιδέψουν στο εξωτερικό είτε για επαγγελματικούς, είτε για ιατρικούς λόγους; Το τελευταίο που έλειπε ήταν να προκηρυχθούν εκλογές, όπερ και εγένετο. Και φυσικά όπως όλοι γνωρίζουμε σε αυτήν την περίπτωση παγώνουν τα πάντα. Ποιος θα πείσει τους ανέργους που περίμεναν να απορροφηθούν στα πλαίσια της κοινωφελούς εργασίας, μετά από αναμονή αποτελεσμάτων άνω του μήνα, να κάνουν και άλλη υπομονή; Ποιος θα ηρεμήσει επαγγελματίες που δεν μπορούν να προγραμματίσουν την εργασία τους;
Ευρισκόμενοι στην προεκλογική περίοδο βλέπουμε να εξελίσσεται το μεγαλύτερο δράμα που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος. Ξεριζωμός και προσφυγιά. Ένας ολόκληρος λαός, προκειμένου να γλυτώσει από τη θρησκευτική τρέλα ορισμένων και τις άθλιες συνθήκες αναγκάζεται να φύγει όπως όπως από τη γενέτειρά του. Και τότε, το πιο αποτρόπαιο θέαμα έρχεται να μας σοκάρει. Ένα μωρό πνιγμένο στις όχθες της Τουρκίας και πόσοι άλλοι χαμένοι μέσα στη Μεσόγειο. Όσοι επιζούν, προσπαθούν σε άθλιες συνθήκες να επιβιώσουν και να μεταφερθούν στη δική τους γη της επαγγελίας, ζητώντας απλά μια ευκαιρία στη ζωή. Μέσα σε όλο αυτό όμως το κλίμα, για μια ακόμη φορά αυτά τα χρόνια, πέφτουν οι μάσκες και αποκαλύπτεται η απανθρωπιά, αφού ακούγονται απίστευτες κριτικές για αυτούς τους ανθρώπους. Λες και οι πρόγονοί μας δεν είχαν περάσει από αντίστοιχες καταστάσεις. Από την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, μέχρι τη μαζική προσφυγιά τη δεκαετία του 60.
Σήμερα λοιπόν, 23 Σεπτεμβρίου του σωτήριου έτους 2015, με νέα Βουλή για μια ακόμα φορά μέσα σε ένα έτος, γίνεται υποθετικά μηδενισμός του κοντέρ και ένα νέο ξεκίνημα, τουλάχιστον εντός των τειχών μας. Μπορεί οι περισσότεροι από εμάς να έχουμε χάσει την πίστη μας και το κουράγιο μας, μέσα από όλα αυτά που έχουν συμβεί. Όμως η ελπίδα λένε πεθαίνει τελευταία. Και όσο και εάν έχουμε πιστέψει οι περισσότεροι ότι έχουμε πιάσει πάτο στο βαρέλι, σίγουρα αυτό δεν έχει έρθει. Ευελπιστώντας να μπει ένα τέλος σε όλα όσα έχουμε ζήσει τελευταία, θέλουμε να νιώσουμε όλοι σαν τα πρωτάκια στον παιδικό σταθμό. Το μέλλον είναι μπροστά, και εάν δουλέψουμε λίγο πρώτα με τους ίδιους μας τους εαυτούς και μετά με το περιβάλλον μας, σίγουρα κάτι μπορεί να αλλάξει. Το κεφάλι δεν είναι για να κοιτάει μόνο κάτω, στην ευθεία σίγουρα είναι καλύτερο το οπτικό μας πεδίο. Και μην ξεχνάτε, αγάπη. Το Α και το Ω σε αυτή τη ζωή.