Ο αείμνηστος Νίκος Καπετανάκης έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών στα 82 του χρόνια το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014. Ήταν άνθρωπος με φοβερή αίσθηση του χιούμορ και όσοι βρίσκονταν δίπλα του μπορούσαν να ακούν με τις ώρες τις ιστορίες που είχε να διηγηθεί, κάνοντάς τις τόσο περιγραφικές που όσοι τις ξανάκουγαν, ένιωθαν σα να ήταν το πρώτο άκουσμα. Εκτός όμως από το χιούμορ που διέθετε ήταν ταυτόχρονα μια κατεξοχήν σοβαρή προσωπικότητα.
Γεννήθηκε το καλοκαίρι του 1932 στην Κηφισιά και αμέσως μετά τον πόλεμο, όντας μόλις 13 χρονών, και μην έχοντας τη δυνατότητα να κάνει πολλά πράγματα στην Ελλάδα του τότε, φάνηκε να τον κερδίζει ο κλασσικός αθλητισμός. Χαρακτηριστικό για την εποχή του ήταν ότι ως έφηβος στο γήπεδο του Πανιωνίου με το “ταρτάν” να είναι εκείνη την εποχή από καρβουνόσκονη, σημείωνε επιδόσεις 11,5” στα 100 και 52,5” στα 400 μέτρα, αξιοζήλευτες ακόμα και σήμερα.
Με την ενηλικίωσή του αρχίζει να τον καθηλώνει ο χώρος της αυτοκίνησης. Η επίσημη πρώτη του ήταν σε ηλικία 24 ετών, ως τρίτο πλήρωμα στο “Φθινοπωρινό Ράλλυ” και λίγο αργότερα στο “Acropolis” το 1957. Συμμετείχε σχεδόν σε όλους τους αγώνες της εποχής, χαρακτηριστικό είναι ότι ξεκίνησε σε 15 Ράλλυ “Acropolis”, τερματίζοντας σε 7 από αυτά, ενώ πήρε μέρος και σε 8 “Rallye Monte Carlo”.
Κορυφαία του στιγμή ήταν στη Ρόδο το 1965, όταν με την Jaguarτου γιατρού και φίλου του Μίμη Μαρκομιχελάκη, διέλυσε τους πάντες στην ανάβαση Φιλερήμου, η οποία θεωρούταν το πιο δύσκολο και επικίνδυνο circuitλόγω του ότι διεξαγόταν μέσα στα Ενετικά τείχη της πόλης. Στις συγκλονιστικότερες στιγμές της καριέρας του συγκαταλέγεται το 1968, όταν ήταν πρωτοπόρος με τη BMW 2002 υπό συνθήκες καταρρακτώδους βροχής, εγκαταλείποντας ωστόσο στον τελευταίο γύρο, αλλά και το νικηφόρο Ράλλυ στο Τατόι το 1969.
Επαγγελματικά ως αγωνιζόμενος ήταν ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος του Σ.Ο.Α.Α., ιδρυτικό μέλος Σ.Β.Α.Α., πρόεδρος του αγωνιστικού τμήματος λέσχης, μέλος της Ε.Θ.Ε.Α., πρόεδρος του πειθαρχικού και μέλος της επιτροπής της πίστας του Ορχομενού. Εκτός όμως της αυτοκίνησης που υπηρετούσε με πάθος, ασχολήθηκε σχεδόν με τα πάντα, αποδεικνύοντας ότι ήταν ένας αεικίνητος άνθρωπος. Ήταν ιδιοκτήτης μαρμαράδικου, καταστήματος πωλήσεων αυτοκινήτων και σκαφών, κατασκευαστής ακινήτων, θεατρικός επιμελητής, καλλιτεχνικός διευθυντής, ενώ είχε παίξει και μια φορά στον κινηματογράφο. Η μεγάλη του επιτυχία όμως, πέραν των επαγγελματικών του δραστηριοτήτων, ήταν ότι ηθικά έμεινε πάντα καθαρός, άψογος και ειλικρινείς σύμφωνα με τους κοντινούς του ανθρώπους.
Σε προσωπικό επίπεδο επέλεγε τα απλά πράγματα, ζώντας σε ένα “κουκλόσπιτο”, όπως το αποκαλούσαν οι φίλοι του, και συγκεκριμένα ο Νικόλας Ζαλμάς, στην Κηφισιά με μια υπέροχη αυλή. Είχε ένα μοναδικό τρόπο να αντιμετωπίζει ακόμα και τα πιο σοβαρά προβλήματα με χιούμορ, ενώ ψυχικά διέθετε φοβερά αποθέματα αισιοδοξίας.
Ο κλάδος του αγωνιστικού αυτοκινήτου είναι πλέον φτωχότερος, αφού ένας από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους του ξεκίνησε το ταξίδι προς την αιωνιότητα. Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει σήμερα στις 16:00 στο Νεκροταφείο της Κηφισιάς. Φυσικά για τους δικούς του ανθρώπους, αλλά και για όσους τον αγαπούσαν θα μείνει πάντα ζωντανός στις ψυχές τους, με το ήθος και το χαρακτήρα του να παραμένουν ανεξίτηλα στο πέρασμα των χρόνων.
Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να ευχαριστήσουμε το Νικόλα Ζαλμά, γιατί το κείμενο εμπνεύστηκε από τη δική του γραφή, καθώς και για τις φωτογραφίες που εμείς τις αναπαράγουμε.